شبی رخ تافته زین دیر فانی

به خلوت در سرای ام هانی

رسیده جبرئیل از بیت معمور

براقی برق سیر آورده از نور

نگارین پیکری چون صورت باغ

سرش بکر از لکام و رانش از داغ

نه ابر از ابر نیسان درفشان تر

نه باد از باد بستان خوش عنان تر

چو دریائی ز گوهر کرده زینش

نگشته وهم کس زورق نشینش

قوی پشت و گران نعل و سبک خیز

بدیدن تیز بین و در شدن تیز

وشاق تنگ چشم هفت خرگاه

بد آن ختلی شده پیش شهنشاه

چو مرغی از مدینه بر پریده

به اقصی الغایت اقصی رسیده

نموده انبیا را قبله خویش

به تفضیل امانت رفته در پیش

چو کرده پیشوائی انبیا را

گرفته پیش راه کبریا را

برون رفته چو وهم تیزهوشان

ز خرگاه کبود سبز پوشان

ازین گردابه چون باد بهشتی

به ساحل گاه قطب آورده کشتی

فلک را قلب در عقرب دریده

اسد را دست بر جبهت کشیده

مجره که کشان پیش براقش

درخت خوشه جوجو ز اشتیاقش

کمان را استخوان بر گنج کرده

ترازو را سعادت سنج کرده

رحم بر مادران دهر بسته

ز حیض دختران نعش رسته

ز رفعت تاج داده مشتری را

ربوده ز آفتاب انگشتری را

به دفع نزلیان آسمان گیر

ز جعبه داده جوزا را یکی تیر

چو یوسف شربتی دردلو خورده

چو یونس وقفه ای در حوت کرده

ثریا در رکابش مانده مدهوش

به سرهنگی حمایل بسته بر دوش

به زیرش نسر طایر پر فشانده

وزو چون نسر واقع باز مانده

ز رنگ آمیزی ریحان آن باغ

نهاده چشم خود را مهر مازاغ

چو بیرون رفت از آن میدان خضرا

رکاب افشاند از صحرا به صحرا

بدان پرندگی طاوس اخضر

فکند از سرعتش هم بال و هم پر

چو جبریل از رکابش باز پس گشت

عنان بر زد ز میکائیل بگذشت

سرافیل آمد و بر پر نشاندش

به هودج خانه رفرف رساندش

ز رفرف بر رف طوبی علم زد

وز آنجا بر سر سدره قدم زد

جریده بر جریده نقش می خواند

بیابان در بیابان رخش می راند

چو بنوشت آسمان را فرش بر فرش

به استقبالش آمد تارک عرش

فرس بیرون جهان از کل کونین

علم زد بر سریر قاب قوسین

قدم برقع ز روی خویش برداشت

حجاب کاینات از پیش برداشت

جهت را جعد بر جبهت شکستند

مکان را نیز برقع باز بستند

محمد در مکان بی مکانی

پدید آمد نشان بی نشانی

کلام سرمدی بی نقل بشنید

خداوند جهان را بی جهت دید

به هر عضوی تنش رقصی در آورد

ز هر موئی دلش چشمی بر آورد

و زان دیدن که حیرت حاصلش بود

دلش در چشم و چشمش در دلش بود

خطاب آمد که ای مقصود درگاه

هر آن حاجت که مقصود است در خواه

سرای فضل بود از بخل خالی

برات گنج رحمت خواست حالی

گنه کاران امت را دعا کرد

خدایش جمله حاجت ها روا کرد

چو پوشید از کرامت خلعت خاص

بیامد باز پس با گنج اخلاص

گلی شد سرو قدری بود کامد

هلالی رفت و بدری بود کامد

خلایق را برات شادی آورد

ز دوزخ نامه آزادی آورد

ز ما بر جان چون او نازنینی

پیاپی باد هر دم آفرینی